تو متفاوت با هر بار که دیدمت، نشسته ای روی ِ صندلی و جور ِ عجیبی نگاهم می کنی. از این جور ِ عجیب نگاه کردنت می ترسم. می ترسم و دلم می خواهد بشکافم این نگاه را. دلم می خواهد از دلت سر در بیاورم. دیگر همه چیز تمام شده. تو که می دانی همه چیز یعنی چه؟ با آخرین حد ِ درماندگی تکیه داده ام به دیوار و زل زده ام به چشمانت. زل زده ام به چشمانی که تهی مرا نگاه می کنند. دلم می خواهد به دلم جرات بدهم و تو را از میان ِ این همه شلوغی بکشم بیرون. برویم از این جا. برویم همان ایستگاهی که تو آن روز ایستاده بودی. یک جور ِ خیلی آرام، خیلی خیلی آرام قدم بزنیم تا خود ِ همان کافه ی ِ به یادماندنی. آنقدر آرام قدم بزنیم که انگار زمان ایستاده گوشه ای و من و تو را تماشا می کند. همان موقع هم باران ببارد روی ِ سر ِ ما دوتا. باران خیلی نم نم ببارد. باران ببارد و ما برویم بنشینیم توی ِ همان کافه ی ِ به یادماندنی و همان چیزی را بخوریم که تو دوست داشتی. حرف بزنیم. از من. از تو. از او. شمرده شمرده حرف بزنیم. انگار نه انگار که نگران زمان باشیم که وقت تنگ است، که زود می گذرد که ... بی خیال ِ کسی که سر ِ چهار راه توی ِ آن هوای ِ سرد، زیر ِ قطره های ِ باران، منتظر ِ من ایستاده. بی خیال ِ گل فروش ِ نزدیک ِ چراغ. بی خیال ِ اتوبوس. بی خیال ِ همه. فقط من و خودت بودیم که می توانستیم تا بی نهایت حرف بزنیم. حرف بزنیم و توی ِ همان دفتر ِ کاهی یادگاری بنویسیم و ریز ریز بخندیم. تو که نمی دانی چقدر دلم تنگ است. برای ِ همان ایستگاه اتوبوس. همان باران ِ نم نم. همان قدم زدن ِ نصفه نیمه ی ِ توی ِ پارک. همان میز و صندلی ِ دونفره. حتا برای همان گلدان ِ کاکتوس ِ روی ِ میز. من دلم تنگ است برای گرمی ِ دستان ِ مهربانت ...

+ خوش به حال دست خطی که پیش ِ تو جا مانده ...

+ عکس از زینب ِ حسین پور